- Nie, myszko, nie musiałem. Ale gdybym musiał, na pewno
bym to zrobił. EPILOG Rok później Laura właśnie zamykała Galerię Blackthorne, gdy usłyszała głos Richarda. Uśmiechnęła się do niego. Wysiadł z vana i podszedł bliżej. Przekręciła klucz w zamku, podniosła na niego wzrok. Pocałował ją czule. -Ach, skarbie. - Ujęła go za rękę. - Chyba już czas. -Na co? Posłała mu spojrzenie z gatunku „ależ z ciebie facet" i pokazała obiema rękami na swój duży brzuch. Zamrugał powiekami. Oczy mu się zrobiły zupełnie okrągłe. -Teraz? -Cóż, sądząc po skurczach, mamy jakieś pół godziny. Poczuł panikę. -Rany boskie, Lauro, czemu do mnie nie zadzwoniłaś? - Po co? Żeby siedzieć w domu? Żebyś się na mnie gapił? Żeby matka i siostry całkiem mnie zamęczyły? Tu ma rację, pomyślał. Sam z trudem radził sobie z obecnością tych wszystkich kobiet w domu. -Możesz iść? -Pewnie. Mogę nawet tańczyć, widzisz? Ruszyła krokiem cza-czy, jednak w jej stanie wyszło z tego raczej przyciężkawe człapanie. - Boże, nie rób tego! Przytrzymał ją. Zaśmiała się, widząc jego przerażenie. -Chodź. Musimy iść po Kelly. -Nie, najpierw lekarz. Dewey odbierze Kelly z przedszkola. -Ale obiecaliśmy jej. -Będzie musiała zrozumieć. Chodź. - Wziął ją pod rękę. Zaparła się w miejscu. Jęknął. - Tylko mi nie mów, że będziesz się ze mną o to spierać. -Obiecaliśmy. -Lauro, a dziecko! Nasze dziecko. Musimy jechać do szpitala. -No, dobrze, dobrze. Ale nie ma pośpiechu. - Chwilę później zgięła się w pół, gdy złapały ją skurcze. - Może i jest. Jejku, twój syn jest tak samo natarczywy jak ty. Richard wziął ją na ręce i wsadził do samochodu. Po drugiej stronie ulicy stał oficer Lindsey. Wskoczył na motor i podjechał do nich. -Co powiesz na policyjną eskortę, Richardzie? Richard wskoczył za kierownicę. Ręce mu się trzęsły. -Dzięki, Mark. -Och, nie bądźcie śmieszni! - powiedziała Laura. Nie była pewna, czy powinno ją to zawstydzić czy rozśmieszyć. Mark włączył światła oraz syrenę i ruszył przed nimi do gabinetu, który znajdował się dwie przecznice dalej. Na ulicach stali ich znajomi, machali do nich i życzyli powodzenia. Niecałą godzinę później, w małym szpitalu Richard trzymał na rękach swojego syna. Laura urodziła niemal w progu. Teraz siedziała w łóżku, z Kelly u boku. Richard pokazał dziecko córce, a potem wsunął się pod kołdrę obok Kelly i pocałował dziewczynkę w skroń. Kelly liczyła palce braciszka. Richard spojrzał na Laurę.