- Co za pieprzony pasztet... - westchnął Reed. - Co za straszna tragedia - sprostował Keenan. Keenanowi nie dawała spokoju jeszcze inna tragedia, koszmar, który raz po raz odtwarzał się w jego pamięci - małej Iriny Patston, odebranej Sandrze Finch. Od tego dnia widział się kilka razy z matką Joannę. Tony Patston czekał na proces w sprawie o nielegalną adopcję, jego teczkę zaś dotyczącą prawdopodobnej przemocy wobec dziecka wysłano do prokuratury, ale żal Sandry pozostawał wciąż ten sam. Błagała Keenana, by opowiedział jej wszystko, co może, na temat śmierci Joanne, i spełnił jej prośbę, ponieważ i tak prędzej czy później wszystko wypłynęłoby w sądzie. Podzielił się też z nią nieoficjalnie paroma które uzyskano z komputera Clare Novak. To Clare telefonowała do Joanne tego ostatniego dnia rano. Przedstawiła się jako wspólniczka Novaka i powiedziała, że Allbeury pilnie potrzebuje jej podpisu na jakichś dokumentach związanych z ucieczką. Joanne zdecydowała się zostawić córkę z Sandrą i poszła spotkać się z Clare na skwerku w Hall Lane koło biblioteki. Ta wmówiła jej, że bezpieczniej będzie, jeśli złoży swój podpis w zaciszu jej samochodu, z dala od przechodniów. Z przygotowanej uprzednio butelki nalała Joanne filiżankę kawy z diazepamem. Środek podziałał dość szybko, dzięki czemu Clare mogła przewieźć swą ofiarę do Epping Forest i zaciągnąć ją w miejsce, gdzie zabiła ją nożem, wykorzystując przy tym swą wiedzę z zakresu anatomii. Po pierwszym fachowym ciosie w tętnicę szyjną zadała jeszcze dla niepoznaki kilka następnych. - Dziękuję, że pan mi o tym powiedział. -Przykro mi, że nie mogę nic więcej dla pani zrobić. - Owszem, może pan. prosze pomóc odzyskać Irinę. - Nie sądzę, by mi się to udało. - Na pewno ktoś mógłby znaleźć sposób! - Sandra podniosła na niego udręczone oczy. - Jak mogą myśleć, że będzie jej lepiej u obcych ludzi albo co gorsza - w Rumunii? - Tego nie wiem — odparł Kceenan. 121 Novak czuł się totalnie zdruzgotany i zagubiony - dosłownie i emocjonalnie. Próbował normalnie funkcjonować, utrzymując agencję w ruchu, bo życzliwi ludzie wmawiali mu, że tego właśnie potrzebuje zarówno ze względów terapeutycznych, jak finansowych. I może faktycznie praca okazałaby się jakimś remedium, gdyby wiedział, że robi coś naprawdę pożytecznego. Gdyby nie przyczynił się poprzez