Droga mamo, Nie mogę poślubić markiza - nawet nie masz pojęcia, co to człowiek. Słyszałam o nim straszne rzeczy, chociaż wszystko zostało umiejętnie zatuszowane przez rodzinę. Nigdy nie wyjdę za niego, nie pojadę również do ciotki Whinborough, która bije służbę i tak znęca się nad innymi, że nawet nie mogę o tym myśleć. Odchodzę więc. Tam, dokąd jadę, będę bezpieczna, więc się o mnie nie martw. Tatuś nigdy nie Pozwoliłby na ślub z takim potworem. C. H. - Można mnie nazwać hulaką, ale nie potworem - sko¬mentował te słowa Lysander. - Z pewnością - odparła lady Helena oburzona. - Pewnie widziała mnie w teatrze z jakąś panną. Jest tak samo głupia jak jej matka i tyle. - Zgniótł kartkę i rzucił ją z niesmakiem na podłogę. Lady Helena zmarszczyła brwi. Poleciła wyraźnie pani Hastings-Whinborough, żeby nie wyjawiała córce ich planów. Przypuszczalnie jednak wizja uczynienia córki markizą była dla niej zbyt kusząca, żeby zachować dyskrecję. - I nie proponuj mi już więcej żadnej panny Grubb ani bogatej wdowy na żonę - dodał Lysander zmęczonym tonem. - Zostałem już wystarczająco dotkliwie upokorzony. Muszę porozmawiać z Thorhillem, a potem pojadę do Candover, aby zrobić tam porządki, zanim wystawię posiad¬łość na sprzedaż. Ciociu Heleno, obawiam się, że wraz z Arabellą będziesz musiała zdecydować się na Bath. Kilka dni później Clemency siedziała w saloniku z pa¬nią Stoneham. Starsza obszywała na nowo prześcieradła, Clemency zaś cerowała małą dziurkę w poszewce. Na pobliskim krześle piętrzyła się sterta naprawionej już bielizny. - Minęło pięć dni! Sądzisz, że jestem już bezpieczna? - zapytała dziewczyna. - Nie wiem, moja droga - odparła pani Stoneham, patrząc na nią bacznie znad robótki. - Twoja matka na pewno nadal cię szuka, a ty chyba nie chcesz bezpowrotnie zniknąć z tego świata? Naturalnie, będziesz u mnie zawsze mile widziana, ale musimy się również zastanowić, co dla ciebie najlepsze, jeżeli chodzi o najbliższą przyszłość. Jak wiesz, prowadzę bardzo skromne życie. Do pomocy w domu mam jedynie Bessy, poza tym niejaki Simon, syn pani Wills, przychodzi z wioski do pielęgnacji ogrodu. Nie jesteś przyzwyczajona do takiego życia. - Za to przywykłam, by mnie ignorowano i dręczono - stwierdziła z goryczą dziewczyna. - Nieustannie mówi mi się, co mam włożyć, o czym wolno mi myśleć i za kogo powinnam wyjść za mąż! Od śmierci taty nie pamiętam ani jednego przypadku, by mama mnie posłuchała, nie wspomi¬nając już o poważnym traktowaniu na co dzień. - Wiem o tym. Dlatego też zgodziłam się na twój pobyt. Obawiam się, że Amelia nie powinna była nigdy zostać matką. Ale, droga Clemency, masz już dziewiętnaście lat i świat z pewnością przewidział dla ciebie więcej atrakcji niż cerowanie bielizny ubogim krewnym! Moja kochana, w żad¬nym razie nie jesteś dla mnie ciężarem, nawet tak nie myśl, mimo wszystko jednak trzeba ci zapewnić odpowiednią przyszłość. - Na razie pisane mi jest wyjście za hulakę markiza bądź też pobyt u ciotki Whinborough. Zacznę dysponować swoim posagiem dopiero po ukończeniu dwudziestego piątego roku życia, a prawdę mówiąc, nie wyobrażam sobie spędzenia sześciu długich lat z ciotką Whinborough. Chyba mnie rozumiesz, kuzynko Anne? Prywatnie pani Stoneham była zdania, że przed upływem sześciu lat do tak pięknej dziewczyny z pewnością ustawią się tłumy młodzieńców, gotowych ją ocalić. Zdecydowała, że nie będzie jej teraz ponaglać, ale może za miesiąc skontaktuje się z matką i spróbuje wynegocjować warunki powrotu do domu. Następnego dnia wypadała niedziela i obie panie ruszyły do kościoła, położonego kilometr od ich domku. Przyszły nieco wcześniej i zajęły miejsca z tyłu, w ławce należącej do gospodyni pani Stoneham. - Może zobaczymy lady Arabellę Candover - szepnęła pani Stoneham. - Wątpię, by zjawili się pozostali członkowie rodziny. Zdaje się, że markiz i lady Helena przebywają jeszcze w Londynie. Na wzmiankę o nich Clemency nasunęła nerwowo kape¬lusz na czoło. Wtem usłyszały za sobą ruch - oto do kościoła weszła rodzina Candover wraz ze świtą. - Lady Arabella. - Pani Stoneham cicho wskazała drobną i pełną życia brunetkę idącą na przedzie. Ubranie pasowało do jej świeżej, młodzieńczej urody - biała batystowa sukienka falowała lekko przy każdym kroku, a włosy, związane skromnie z tyłu, wychylały się niesfornie spod białego, słomkowego kapeluszu. Na tym jednak kończyło się podobieństwo do pensjonarki, nic bowiem nie mogło zamaskować dojrzałych kształtów dziewczyny ani śmiałego spojrzenia, rzuconego w stronę przystojnego syna farmera. Arabella najwyraźniej z trudem poddawała się wszelkiej kontroli i obecność starszej opiekunki, idącej za nią jak troskliwa kwoka, zdawała się nie mieć na nią żadnego wpływu. Gdy mijały Clemency, ta usłyszała rzucone nie¬dbale słowa: - Och, Laney, przestań wreszcie wydziwiać. - Arabella spostrzegła dziewczynę, zaintrygowana, popatrzyła na nią przez moment, później skinęła rękawiczką w stronę pani Stoneham i ruszyła żwawo dalej. - Dobry Boże! - pani Stoneham wciągnęła gwałtownie powietrze. - Nadchodzi lady Helena! - Nie może mnie zobaczyć! - szepnęła Clemency ze spuszczoną głową. - Nie żartuj, a czemużby nie? Jesteś moją kuzynką, która przyjechała w odwiedziny. Co w tym złego? - A moje nazwisko? Może się spytać, jak się nazywam! - Wątpię, aby w ogóle zechciała z nami rozmawiać - odparła przygnębionym tonem ciotka Anne. - Rzadko i kiedy zatrzymuje się przy obcych. Dzwony przestały dzwonić, spóźnialscy zajęli ostatnie miejsca i lady Helena wielkopańskim skinieniem głowy dała znak do rozpoczęcia uroczystości. Msza była krótka, bowiem proboszcz, nauczony przykrym doświadczeniem poprzednika, skracał uroczystość do niezbędnego minimum. Pierwszy pastor, przedłużając kazanie do czterdziestu pięciu minut - dla lady Heleny wystarczyłby kwadrans - nigdy nie był w stanie wygłosić go spokojnie do końca, zagłuszany przez głośnie ujadanie i wycie gromady psów. Lady Helena przyprowadzała ich przynajmniej pół tuzina i przywiązywała do drzewa na kościelnym podwórzu. Gdy pewnego razu jeden z chartów nieopatrznie nadepnął na pekińczyka, wynikł z tego ogromny jazgot, spotęgowany przez szczekanie połowy psów we wsi i skutecznie zakłócił niemal całą mszę. Wielebny Josiah Browne, człowiek o nader ortodoksyjnych poglądach, próbował zganić pub¬licznie lady Helenę, jednak otrzymał za to ostrą reprymen¬dę od biskupa i natychmiastowe przeniesienie do innej parafii. Na szczęście obecny pastor, pan Lamb, był człowiekiem równie bogobojnym, jak uległym i przestrzegał należytego porządku. Zakończył kazanie z godną pochwały punktualnością. Clemency, przyzwyczajona do przedłużających się mszy oprowadzonych przez wikariusza u Świętego Piotra, spojrzała na kuzynkę z podniesionymi ze zdziwienia brwiami. - Najważniejsze, aby pieski wielmożnej pani mogły odbyć poranny spacer - wyjaśniła szeptem dziewczynie. - Czy to ma znaczyć, że psy są ważniejsze od naszych spraw duchowych? - zapytała zdumiona Clemency. - Cicho, właśnie nadchodzi! Lady Helena zebrała z ławki swoje szale i modlitewniki, trąciła łokciem ponuro wyglądającego mężczyznę, który jej towarzyszył, i dała znak do odwrotu. Lady Arabella posław¬szy ostatni uśmiech synowi farmera, udała się w ślad za pozostałymi. Clemency miała nadzieję, że uda im się z kuzynką wyjść z kościoła po cichu, nie wzbudzając ciekawości Arabelli. Wydawało się to o tyle niebezpieczne, że panna robiła wrażenie znudzonej i przez to zupełnie nieobliczalnej. Kilka nieodpowiedzialnych guwernantek, których nauki bynajmniej nie nadawały się dla młodych dam, sprawiło, że rozbrykane i dziewczę łaknęło mocniejszych atrakcji, niż mogła jej zapewnić panna Lane. Niestety, właśnie dostrzegła je lady Helena. - Och, pani Stoneham! - Dzień dobry, lady Heleno - odparła zagadnięta, zerkając niespokojnie na Clemency. - Widzę tu nową młodą twarzyczkę. Proszę mi przedstawić swoją towarzyszkę. Nie można już było unikać prezentacji. - Lady Heleno, to kuzynka mojego zmarłego męża, przyjechała do mnie z krótką wizytą. - Panno Stoneham, miło mi. - Lady Helena uścisnęła jej dłoń. - Milady... - Clemency dygnęła, ale nie poprawiła da¬my. Metody pozyskiwania wiadomości stosowane przez lady Helenę były godne hiszpańskiej inkwizycji, w krótkim czasie bowiem dowiedziała się, że panna Stoneham ma dzie¬więtnaście lat, jest sierotą, że pracuje jako guwernantka i doświadczyła już pierwszych niepowodzeń - dziewczę dało do zrozumienia, że zbytnio interesował się nią ojciec jej ostatniej podopiecznej. Obecnie zatrzymała się u swojej drogiej kuzynki Anne, aby odpocząć po przykrych przejściach i za jakiś czas pomyśleć o nowej pracy. Dalsza indagacja ujawniła, iż panna Stoneham biegle włada francuskim i włoskim, maluje akwarelami, gra na fortepianie i posiada rozległą wiedzę z geografii. - Niestety, moje zdolności do igły są bardzo mierne - rzekła na koniec Clemency, przerażona swobodą, z jaką przychodzi jej wypowiadać niektóre kłamstwa, szczególnie przy opisie fikcyjnego pracodawcy. Być może, pomyślała, jeśli zawiedzie wszystko inne, zajmę się pisaniem rozmaitych niesamowitych opowieści, jak pani Radcliffe. Przedstawiono jej również pannę Lane i Clemency zyskała w oczach lady Heleny za przyjacielski uścisk ręki i miłe uwagi na temat kościoła; guwernantki bardzo często, czując się niepewnie, krytykują każdego, od kogo nie są zależne. Lady Helena zauważyła ponadto, że Ara¬bella ją polubiła, toteż, nie myśląc długo, wpadła na świetny pomysł. Zwróciła się do pani Stoneham z za¬pytaniem: - Czy mogę prosić o zezwolenie, aby pani przemiła kuzynka przyszła do nas dzisiaj na herbatę? Moja bratanica potrzebuje towarzystwa. Oczywiście, dopilnuję, aby została odwieziona do domu. Nie pozostało nic innego, jak tylko przystać na tę za¬szczytną propozycję. - Czy muszę tam iść, kuzynko Anne? - zapytała zatros¬kana Clemency przy obiedzie. - Naprawdę się martwię. Jak mam ciągnąć to całe przedstawienie? - Rano dawałaś sobie doskonale radę! - zauważyła z lekkim przekąsem pani Stoneham. - Wiem o tym - zaśmiała się dziewczyna. - Prawie uwierzyłam, że jestem naprawdę ofiarą żądzy niepopraw¬nego ojca mojej uczennicy! Może powinnam zostać aktorką? - Aktorką?! - powtórzyła z przerażeniem pani Stoneham. - Clemency, moja droga... - Tylko żartowałam. - Zjadła trochę zupy i ciągnęła: - Chyba nie ma nic złego w kontynuowaniu tej zabawy, poza tym ciekawi mnie ta rodzina.