spytała Clare Novak męża, kiedy kładli się spać. - W jakim celu? - Novak dotknął nowej kołdry. - Jaka ładna! - Kupiłam na wyprzedaży u Johna Lewisa. - Clare zgasiła lampkę przy łóżku. - Mike, mógłbyś to zrobić? - Po co? - Ułożył się wygodnie i objął mocno żonę ramieniem. - To może być przypadek dla Robina. - Przecież go nie znosisz, Clare - zauważył zaskoczony Novak. - Nigdy nie mówiłam, że go nie znoszę, ale raczej mu nie ufam. A przynajmniej nie wierzę w jego motywy. - Odsunęła się nieco i podparła głowę na łokciu. - Mike, chcę, żebyś w tej sprawie potraktował mnie poważnie. - Zawsze traktuję cię poważnie. Opadła na poduszkę, próbując się rozluźnić. - No więc? - Przecież Maureen mówiła, że nie ma żadnych dowodów. - Rzeczywiście tym razem nie ma. Ale właśnie dlatego ktoś powinien im pomóc. - Zanim znów coś się stanie? - No właśnie. Novak wpatrywał się w ciemność, próbując wyobrazić sobie małą dziewczynkę o ciemnych udręczonych oczach z siniakami na ciele. - Kocham cię. Clare odnalazła jego dłoń. - Ja ciebie też. - Po chwili spytała znowu: - Więc spróbujesz? - No nie wiem. Ona nie prosiła o pomoc. - Masz na myśli matkę. Zresztą dziecko też nie prosiło. - Bo nie mogło. - Rzeczywiście. Potem zasnęli, ale Novaka w nocy zbudziły pojękiwania żony, która widocznie miała zły sen. Kiedy zapalił lampkę, zobaczył na jej policzkach łzy, co go mocno zaniepokoiło. - Dobrze się czujesz? - zapytał rano przy ubieraniu. - Świetnie. Teraz jestem pewna, że pomożesz tej małej. - Powiedziałem, że jeszcze nie wiem - odparł, zasuwając zamek w spodniach. - Nie rozumiem, co by ci szkodziło. - Clare nałożyła trochę szarego cienia na powieki. - Tylko sprawdziłbyś, co to za rodzina. - Przecież właśnie z powodu takich przypadków uciekłaś ze szpitala. Clare usiadła na krawędzi łóżka. - Nie mogę o niej zapomnieć, Mike. Już się zaangażowałam w tę sprawę. Jeśli przynajmniej nie spróbujemy pomóc, będę się jeszcze bardziej